ΑΝ Μ’ ΑΡΕΣΕΙΣ …
(Λος Άντζελες 1990)

Πριν από σένα βέβαια κει που θα πάμε όλοι
Θα πάω. Και καλλίτερα για να σου ετοιμάσω
Το που σε τέτοιο λούλουδο ταιριάζει περιβόλι
Το σπίτι σου να φκιάσω.

Από καθάριο μάρμαρο ντυμένο με πετράδια
Ενα πυργί θεόρατο θα χτίσω να χωράει
Όσα μαζί σου άδοτα, φέρνεις φίλιά και χάδια
και να σου τα φυλάει.

Στο πιο κρυφό το δώμα του, μ' ασήμι και χρυσάφι
Γεμάτο με πρωινιάτικες λαμπρές σταγόνες δρόσου
κοχύλι ένα γιγάντινο θα βάλω που ν' αστράφτει
Να παίρνεις το λουτρό σου.

Αμέτρητα λευκόφτερα μικρούλικα αγγελάκια
Να στέκουν πάντα δίπλα σου υπηρέτες σου ορίζω
Και θα τους βάλω και καρδιά μέσα στ’ αγνά στηθάκια
Για να σε ξεχωρίζω.

Σκόνες, πομάδες και μικρά του κάλλους εργαλεία
Στο μπουντουάρ σου το κομψό θα βάλω εκεί να μένουν
Τη δίψα τους για μάθηση και τη φιλοκαλία
κοντά σου να χορταίνουν.

Κι ένα πουλάκι που στης γης τα μέρη δεν υπάρχει
θα βάλω μες στον κήπο σου για να μπορείς μαζί του
Να κουβεντιάζεις-και αυτό το μίλημά σου να ’χει
Για μέτρο στη φωνή του.

Κι εγώ, χωρίς πια διαφορά να έχουμε στα χρόνια
θα κανονίσω να ’χω εκεί άλλες με σένα σχέσεις.
Αν βέβαια ειν' όπως εδώ τα μέτρα τα αιώνια
Και αν και κει μ' αρέσεις.