ΌΠΩΣ ΚΑΤΙ ΛΕΞΕΙΣ

Όπως κάτι λέξεις που με τον καιρό ξεχάστηκαν
και σαν θα τις ακούσουμε μένουμε για λίγο αμίλητοι
θυμώντας έξαφνα όσα πήρανε  μαζί τους,
έτσι και συ, Ωρα Γεμάτη, στη συνείδηση
 χτυπάς τον αστραπιαίο και απόκοσμο,
τον χτύπο τον μοναδικό σου.

Και η άλλη ακοή μας συνταράζεται,
και φέρνει μες στα δέντρα της ψυχής πουλιά,
και σκιόφως,
και ανεμοψιθυρίσματα άλλα,
του καιρού που χαμένοι ήμαστε. Τότε
που η άγρυπνη ελπίδα και η μικρή μας ευχαρίστηση, χτυπούσαν αδύναμα φτερά
στο δόκανο πιασμένες της ρυτιδιασμένης σου επιφάνειας-
ανάμεσα σε δυο πτυχές της
που νερό δεν έβρισκαν
ν' αναταχτούν.