Το αυτοκίνητο! Τι ήσυχο!

Πώς όμορφα όμορφα κι αμίλητα

τις αναθυμιάσεις της βενζίνης του

αναπνέει! Στο άχαρο πεζοδρόμιο

 

καλαισθησία η γραμμή του χαρίζει.

Το χρώμα του με τις χρυσές ανταύγειες

της διπλανής βιτρίνας δένει.

Ακίνδυνο, φιλικό, ένα δαχτυλίδι

 

στης γειτονιάς το ανήσυχο το χέρι είναι.

Μα να! Σε λίγο ένας άνθρωπος

Την πόρτα του άνοιγει και μπαίνει.

 

Και το αυτοκίνητο μουγκρίζει,

και τρέχει, και ξεφυσά, και ιδρώνει.

Κι εχθρός γίνεται και θάνατος.