Μια χρυσή εμφάνιση που ξάφνω

μέσα σε μια κόκκινη θάλασσα

βυθίζεται. Και η θάλασσα είναι

στον ουρανό. Ενα μαλακό μολυβί

 

ύστερα, μια αόριστη ανταύγεια

φέγγους κατόπι. Πόσες φορές

καταφρονετικά δεν μας έχει

μοναχούς ο ήλιος αφήσει

 

έρμαια στο σκοτάδι της νύχτας,

που λες από τα πλευρά του-από το βέλος

του βραδιού τρυπημένα-ξεπηδάει. 

 

Και, ο ήλιος κάθε βράδυ, ένας κουρασμένος

πάνθηρας, που τα θύματα του σέρνοντας

πίσω του, στη φωλιά του τα πάει.