ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΕ ΤΗ ΦΑΤΝΗ

Χρόνος: Χριστούγεννα.
Πρόσωπα: Μητέρα, Κόρη της, Ζωή, Πορνεία, Μοναξιά, Χριστός-Θάνατος.

(Η Κόρη, δωδεκάχρονη, συναρμολογεί κολλώντας τα κομμάτια της, μια χαρτονένια φάτνη)

ΚΟΡΗ
-Κόπηκε μάννα το φτερό του αγγέλου.

ΜΗΤΕΡΑ
 -Να! Πάρε άλλο. Υπάρχουν δυο ακόμα…
Άρχισε να νυχτώνει... καλοβλέπεις
ή θα ’θελες να σου άναβα τη λάμπα;

ΚΟΡΗ
-Βλέπω ακόμα. Δώσε μου την κόλλα.

ΜΗΤΕΡΑ
-Να! Το Χριστό τον έχεις ετοιμάσει;  

ΚΟΡΗ
Ναι. Τον Ιωσήφ, το άστρο, τη Μαρία...
δυο άγγελοι μου μένουν και οι μάγοι.

ΜΗΤΕΡΑ
-Κάθισε συ και τέλειωσε τη φάτνη,
κι εγώ θα πάω να σιδερώσω δίπλα.

ΚΟΡΗ
-Μάννα για πες μου, αν τον ρωτήσω κάτι
μπορεί να μου απαντήσει ο Χριστός μας;

ΜΗΤΕΡΑ
Λόγος κι αυτός για μια κοτζάμ κοπέλα!
Δεν είναι ο Χριστός εδώ μαζί μας.
Είναι ψηλά. Επήγε στα ουράνια.

ΚΟΡΗ
Μα σήμερα ξαναγεννιέται πάλι..
Και ούτε εγώ μεγάλη είμαι κοπέλα.
Δώδεκα χρόνων είμαι εγώ μονάχα.
Θέλω να μάθω τι με περιμένει
Θέλω να μάθω η ζωή τι να ’ναι-
κάτι σ’ αυτό πολύ με σπρώχνει μάννα.

ΜΗΤΕΡΑ
Σε σπρώχνει μοναχά ο πυρετός σου.
Ακόμα καις; Για να σε δω... Ακόμα...
Δεν την αφήνεις τώρα πια τη φάτνη
να πας να κοιμηθείς; Τη φτιάχνεις αύριο.
Δεν πρέπει να κουράζεσαι μωρό μου.
Σε σε την ίδια ο γιατρός το είπε.
 
ΚΟΡΗ
Όχι. Χριστούγεννα σήμερα είναι.
Πρέπει να την τελειώσω. Εσύ τράβα.
Λίγο μου μένει ακόμα. Δε θ' αργήσω.

ΜΗΤΕΡΑ
Κατόπι πιες το φάρμακο και ύπνο.

ΚΟΡΗ
Και ειν’ αλήθεια πως τη μέρα ετούτη
ό,τι ζητήσεις ο Χριστός το κάνει;

ΜΗΤΕΡΑ
Έλα και μην ακούω κουταμάρες.
Αυτά παλιών καιρών ιδέες είναι.
Τελείωσε τη φάτνη και κοιμήσου.
(η Μητέρα βγαίνει)

ΚΟΡΗ
(προς τον χάρτινο Χριστό)

Όμως Χριστέ μου εγώ θα σε ρωτήσω.
Κανένας γύρω μου δεν μ' απαντάει.
Πες μου λοιπόν ποια θα 'ναι η ζωή μου;
Πες, απ' αυτήνε τι να περιμένω;
Ειμ' ένα νέο κορίτσι που ζητάει
όχι να ζήσει σαν τυφλή στον Άδη
χωρίς να ξέρει κάθε μιας ημέρας
καινούργιο τι ο ήλιος της θα φέρει.
Τη μνήμη κάποιος αν μας έχει δώσει
και να γνωρίζουμε το πριν μπορούμε
μα εγώ ζητάω κάτι παραπάνω,
θέλω το μέλλον να μου πεις ποιο θα 'ναι
εμένα, της μικρούτσικης κοπέλας
που ολόκληρη η ζωή μπροστά της είναι.
Από ποιον άλλον έχω να προσμένω
παρά από σένα να μου πεις Χριστέ μου;

(τέσσερες μαυροφορεμένες μορφές εμφανίζονται
και στέκουν μπροστά στην Κόρη. Είναι η Ζωή,
 η Πορνεία, η Μοναξιά και ο Χριστός-Θάνατος
που μία μία συστήνονται στην Κόρη και
συνδιαλέγονται με αυτήν.)

ΖΩΗ
Κουτή μικρή πόσο πολύ λαθεύεις!  

ΚΟΡΗ
Ποιος μίλησε-ποιος μίλησε Χριστέ μου;

ΖΩΗ
Εγώ σου μίλησα. Εδώ είμαι. Δες με.

ΚΟΡΗ
Ποια είσαι; Ποιος σε κάλεσε; Πώς ήρθες;  

ΖΩΗ
Πριν να σου πω μικρούλα μου ποια είμαι
κάτι εγώ θα σε ρωτήσω πρώτα:
Πιστεύεις πως εκείνο το χαρτόνι
που τη μορφή ανθρώπου του 'χεις δώσει
μπορεί σ' ό,τι ρωτάς να σ' απαντήσει;
Πότε χαρτόνια είδες να μιλάνε;

ΚΟΡΗ
Όλοι το λεν πως είναι ο θεός μας.   

ΖΩΗ
Ουφ-τι μικρούλα αληθινά που είσαι!
Πιότεροι από τις τρίχες των μαλλιών σου
ειν' οι θεοί που φτιάξαν οι άνθρωποι
αφότου μες στον κόσμο μου υπάρχουν.

ΚΟΡΗ
Ποιος ειν' ο κόσμος σου λοιπόν; Ποια είσαι;

ΖΩΗ
Ειμ' η Ζωή μικρό μου κοριτσάκι.
Εγώ είμαι η θεά σου η μονάχη.

ΚΟΡΗ
Κι οι τρεις φιγούρες πίσω σου που στέκουν;


ΖΩΗ
Τα τρία παιδιά μου. Πάντα μ' ακλουθάνε
και με βοηθούν και με υπηρετούνε.
Και τώρα εσύ μονάχη σου η ίδια
θα δεις ποια θαν' η ζωή σου, αλλ' ακόμα
θα σε βοηθήσω και να τη διαλέξεις.
Διάλεξε ποιο απ' τα τρία τα παιδιά μου
θέλεις παρέα όσο ζεις να έχεις.

(στις τρεις σκιες)
Και σεις καθένα σας παρουσιαστείτε
και πέστε στη μικρούλα τη δουλειά σας.
Αφού μας φώναξε, χαρά μου είναι  
να της απαντηθεί ότι ρωτάει.

ΠΟΡΝΕΙΑ
Ειμ' η Πορνεία. Της Ζωής η πρώτη
κι η πιο αγαπημένη θυγατέρα.
Εμένα σα διαλέξεις θα 'σαι πάντα
καλοδεχούμενη όπου πηγαίνεις.
Δίχως παρέα ποτέ σου δε θα μείνεις.
Οι άντρες από πίσω σου θα τρέχουν
και θα 'χεις όσους θέλεις από δαύτους.

ΚΟΡΗ
Όχι. Πολλούς δε θέλω να 'χω άντρες.
Έναν μονάχα και να μ' αγαπάει.

ΠΟΡΝΕΙΑ
Θα σ' αγαπάνε όλοι τους καλή μου.
Και συ απ' όλους κείνους θα διαλέγεις
όποιονε τα περσότερα σου δίνει.
Γιατί οι γυναίκες πάντοτε όλο θέλουν
και δεν τους φτάνουνε ποτέ όσα έχουν.
Έτσι και σένανε δε θα σου φτάνουν
κείνα που ο ένας άντρας θα σου δίνει
και από άντρα σ' άντρα θα πηγαίνεις
για να σου δίνουνε... και να σου δίνουν...

ΚΟΡΗ
Εγώ δε θέλω να μου δίνουν άλλο
παρά μονάχα αγάπη. Κι όχι όλοι.
Ενός η αγάπη μοναχά μου φτάνει.
Αγάπη αληθινή. Αγνή αγάπη.

ΠΟΡΝΕΙΑ
Ναι κοριτσάκι μου: Αγνή αγάπη.
Εκείνη που οδηγάει κάθε νέα
προς κάθε όμορφο και πλούσιο νέο.
Η μη σκοπό το έχεις ν' αγαπήσεις
κάποιον φτωχό και άσχημο γεράκο;

ΚΟΡΗ
Βέβαια κι όχι. Νέα κι όμορφη είμαι
κι όμορφο νέο κάποιον θ' αγαπήσω.
Και βέβαια πλούσιο. Ίσως. Όμορφη είμαι
γιατί να μη διαλέξω κάποιον πλούσιο;

ΠΟΡΝΕΙΑ
-Και λες ότι αυτή η δοσοληψία
είναι αγάπη;

ΚΟΡΗ
                   Ναι. Αγάπη. Αγάπη.  

ΠΟΡΝΕΙΑ
Μα κοριτσάκι μου βλέπεις κοντά μας
άλλον να στέκει από τους τέσσερίς μας;
Κι ούτε την αδερφή μου λεν Αγάπη.
Κι αυτός είν' άντρας όπως πάλι βλέπεις.
Παιδί της Ζωής δεν είναι-όχι-η αγάπη.

ΚΟΡΗ
Μαζί σου δε θα 'ρθώ Πορνεία ποτέ μου.

(Η Πορνεία κάνει ένα βήμα πίσω. Προβαίνει η Μοναξιά)

ΜΟΝΑΞΙΑ
Είμαι η Μονάξα. Θες εμένα μήπως;

ΚΟΡΗ
Ναι. Ώρες ώρες θα 'θελα να σ' έχω.

ΜΟΝΑΞΙΑ
Αυτό δεν το μπορείς. Ή είσαι μαζί μου
ή κάποιον άλλο διάλεξε απ' τους τρεις μας.
Αν μια φορά παρέα ανθρώπου κάνεις
τότε στα δίχτυα πέφτεις της Πορνείας.

ΚΟΡΗ
Και πώς αυτό;

ΜΟΝΑΞΙΑ
                           Γιατί όπου κι αν πηγαίνει
ο άνθρωπος πάει για να πάρει κάτι.

ΚΟΡΗ
Έτσ' είναι. Ο άνθρωπος μες στη ζωή του
παίρνει και δίνει κάτι ολοένα.


ΜΟΝΑΞΙΑ
Αν όσο πάρει τόσο και θα δώσει
τότε γιατί αυτό το πάρε δώσε;
Όμως καθένας πιότερο πασκίζει
να πάρει απ' ό,τι έχει σκοπό να δώσει.
Αυτό αν θες, στην αδερφή μου τράβα.
 
ΚΟΡΗ
Αλλά και συ θαρρώ πως φοβερή είσαι.

ΜΟΝΑΞΙΑ
Λάθος. Γεμάτη αξιοπρέπεια είμαι
και γνώση, και σοφία, και καλοσύνη.

ΚΟΡΗ
Μικρή 'μαι κι η παρέα σου με φοβίζει
αν πρέπει νύχτα μέρα να την έχω.

ΜΟΝΑΞΙΑ
"Παρέα μου"; Αν εμένα θα διαλέξεις
ούτε κι εμένα για παρέα δε θα 'χεις-
πιο μοναχή κι απ' τη Μονάξα θα 'σαι.

ΚΟΡΗ
Όχι. Ούτε σένα Μοναξιά δε θέλω.

ΜΟΝΑΞΙΑ
(στην αντρική φιγούρα)

-Τότε ορίστε αδερφέ, δική σου.  

ΚΟΡΗ
Ποιος ξέρει τι φρικτός και κείνος θα 'ναι
αφού την κεφαλή του έχει σκυμμένη
κι όλη αυτή την ώρα ούτε μία
δεν έδειξε φορά το πρόσωπο του...

ΧΡΙΣΤΟΣ-ΘΑΝΑΤΟΣ
Λάθος κοπέλα μου. Εγώ ειμ' εκείνος
που όλα όσα γυρεύεις θα σου δώσω:
Αγάπη και Λησμόνια κι Ευτυχία.
Και μ' όλα γύρω σου θα σε φιλιώσω.
Κι απάντηση σε όλες θα σου δώσω
τις όποιες απορίες σε βασανίζουν.
Και ούτε την Πορνεία θα γνωρίσεις
ούτε την αποτρόπαιη Μονάξα.
Ό,τι γυρεύεις θα το βρεις κοντά μου.

ΚΟΡΗ
Ποιος είσαι;

ΧΡΙΣΤΟΣ-ΘΑΝΑΤΟΣ
                      Θάνατο όλοι με φωνάζουν.

ΚΟΡΗ
Θάνατο; Τόσο νέα και να πεθάνω;
Πηγαίνετε όλοι από δω-μακριά μου.
Δε ζήτησα να δω από σας κανέναν.
Εγώ τον νεογέννητο Χριστό μας
ρώτησα να μου πει το πώς θα ζήσω
και όχι να μου πει πως θα πεθάνω.
Χάρη εζήτησα, όχι καταδίκη.
Πηγαίνετε όλοι από δω-μακριά μου!
Ακάλεστοι μου ήρθατε εδώ πέρα.
Και συ, χειρότερος από τους άλλους
ούτε το πρόσωπο σου δε μου δείχνεις.
Ποιος ξέρει-κιόλας ίσως να μην έχεις.  

ΧΡΙΣΤΟΣ-ΘΑΝΑΤΟΣ
Αφού το θέλεις, δες το πρόσωπο μου.
(σηκώνει το κεφάλι)

ΚΟΡΗ
Ω! Φρίκη! Του Χριστού το πρόσωπο έχεις!

ΧΡΙΣΤΟΣ-ΘΑΝΑΤΟΣ
Κι όλα του τ’ άλλα. Γιατί εκείνος είμαι
και όνομα ας μου δίνετε σεις άλλο.

ΚΟΡΗ
Δεν είναι δυνατό!

ΧΡΙΣΤΟΣ-ΘΑΝΑΤΟΣ       
                         Γιατί λες έτσι;
Τίποτε αδύνατο για με δεν είναι.
Έτσι και η θρησκεία σας δε λέει;
Ή ενώ πίστευες πριν από λίγο
και να σου πω το μέλλον μού ζητούσες
έπαψες τώρα δα να με πιστεύεις;

ΚΟΡΗ
Αδύναμη ν' αντέξω τη Μονάξα.
Κι είμαι άνθρωπος πολύ για να 'μαι πόρνη.
Γι αυτό και Θάνατε, διαλέγω εσένα.
(οι φιγούρες της Ζωής, της Πορνείας και της Μοναξιάς αφανίζονται)

Μα που ναι η Ζωή; Πού η Πορνεία;
Κι η Μοναξιά;.. Πού όλες τους επήγαν;

ΧΡΙΣΤΟΣ-ΘΑΝΑΤΟΣ
Ω! Τι σε νοιάζει; Τώρα είσαι δική μου.
Τίποτε από κείνες δεν υπάρχει.

(Η Κόρη στα τελευταία λόγια του Θάνατου-Χριστού πέφτει νεκρή από την καρέκλα της στο πάτωμα..
Μπαίνει η μητέρα)

ΜΗΤΕΡΑ
Κόρη μου τι ’τανε αυτός ο γδούπος;
Κόρη μου έπεσες;...Τι έχεις πάθει;..
Κόρη μου δε μ’ ακούς;.. Ω! Παναγιά μου!
Χριστέ μου! Αααααααα...    

                          --------