Το ποίημα σαν φίδι να δαγκώνει πρέπει

την ουρά του. Αλλιώς όση ουσία κλείνει  

από μέσα του φεύγει και σκορπίζεται

στα γύρω (στα άνθη, στα αντικείμενα,

 

στους ταξιδευτές υπονόμους), και τότε

τι άξιο λόγου στον κόσμο μένει;

Τ αγάλματα; Οι μουσικές; Οι πίνακες,

οι όσο σπουδαίοι, της ζωγραφικής;

 

Έίναι η λέξη που σ' αυτά υπόσταση δίνει.  

Εκείνη το υλικό θα δώσει στο μυαλό,

το ποίημα εκείνο μ’ αυτό να χτίσει,  

 

που πάνω του όλα εκείνα θα κρατεί,  

ασφαλισμένα στον κύκλο μέσα 

που στόμα και ουρά έχουν στεριώσει.