Μπροστά μας ο θάνατος απλώνεται κάθε ημέρα.

Τα χιλιοτραγουδημένα του μονοπάτια,

άνθρωποι που δεν τα γνωρίζουν τα τραγούδησαν.

Αν το θάνατο θέλεις να πεις, δεν μπορείς να τον

 

περιγράψεις κοιτάζοντάς τον απέξω. Μέσα του

όπως η γλύκα στη ζάχαρη πρέπει να είσαι.Τότε

θα δεις με το ίδιο του το φοβερό μάτι, και ό,τι δεις

ο ίδιος ο θάνατος θα είναι. Ό,τι κι αν δεις. Όλα

 

τότε θάνατος είναι. Τα δέντρα, οι υποσχέσεις, τα

φιλοδωρήματα, τα θεατρικά έργα, οι εκδρομές

σε σκιασμένα άλση με κρήνες μαρμάρινες.

 

Ό,τι βλέπεις, ό,τι ακούς, ό,τι αισθάνεσαι, θάνατος

είναι. Και έντιμος αν είσαι το ομολογείς, αλλιώς

ζωή εξακολουθείς τον θάνατο να ονομάζεις.