Μ' ΑΣΠΡΟ ΜΑΝΔΥΑ ΚΑΙ ΣΑΡΙΚΙ

(Λος Άντζελες, 1987)

Μ' άσπρο μανδύα και σαρίκι
και με χρυσό ένα σκουλαρίκι
ο Μέντ σερβίρει τους πελάτες
χάμπουργκερ τσίλι και πατάτες.

Τόσο μακριά από τη πατρίδα
χωρίς χαρά χωρίς ελπίδα
α! Ποια ζωή περνά θλιμμένη
και ποια θυμάται περασμένη…

Άραγε πόση πίκρα κρύβει
μες στις μερίδες που σερβίρει
ποιον ξεγελά πόνο κρυφό του
το ευγενικό χαμόγελό του...

Ποιος ήλιος τάχατε του λείπει
κι είναι χαμένος μες στη λύπη
και ποιο αργυρό κρατεί φεγγάρι
το γέλιο του όλο και τη χάρη;

Σοφέ θεέ όση κακία
κρύβεται μες στην ακακία
τόσο εντός σου κλείνεις μένος
για το ανθρώπινο το γένος.

Α! Πώς μισείς τα πλάσματά σου!
Σαν να μην ήτανε δικά σου
το θείο χέρι σου απλώνεις
και κάθε μέρα τα σκοτώνεις…