Τα παιδιά πιο κοντά στην ενθύμηση είναι

της γαλήνης που, ανύπαρκτα, είχαν.  

και να συνηθίσουν δεν μπορούν τ' αδιάφορα,

ή εχθρικά έμψυχα, που κορυβαντιούν.

 

Γι αυτό δυνατότερα το θάνατο ποθούν

που ριζικά από την αρρώστια της ζωής

θεραπεύει-που απ' όλες λυτρώνει

τις παγίδες της γης που τα κυκλώνουν.

 

Στενοχωριούνται, κλαίνε, γκρινιάζουν.

Πολλά δεν αντέχουν και γκρεμίζονται

από τα παράθυρα, ή, τη νύχτα, τρέχουνε

 

στο φεγγάρι, ή παν και πνίγονται, ή άλλα,

από τύχη τους καλή πεθαίνουν-θα πει

η φύση με τη βούλησή τους συμμαχεί.