ΑΥΤΟΠΥΡΠΟΛΗΣΗ

Περιβρεγμένος με το εύφλεκτο υγρό καθώς τα κάρβουνα
(εκεί που ψήνουμε, στις εξοχές),
με κίνηση μια σίγουρη το σπίρτο ανάβει.

Κι όλος μια φλόγα.

Δυο βήματα μονάχα κάνει, ορθός,
και κάθε βήμα του τη γη τραντάζει
σαν όπως ο Λένιν όταν ζούσε
μιλώντας ετράνταζε.

Και πέφτει.
Οι φλόγες τρώνε ως και τη φωνή του.
Αμίλητος.
Ακούει μόνο μιλήματα που έρχονται από μακριά. 

Από κόσμους ευτυχισμένους

Και λιώνει.
Λιώνει καθώς χρυσάφι σε καμίνι,
προτού χυθεί σε σχήματα πολύτιμα
ελκυστικά
που τους επίγονους θα τέρπουν.