ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΣΥΜΒΑΝ ΣΤΟ ΛΟΣ ΑΝΤΖΕΛΕΣ, ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΟΥ 1990

Χτες πήγες με μια φίλη σου στο κινηματογράφο
Κι εκεί  το θάμα έγινε που εδώ για κείνο γράφω.
Ενώ επάνω  στο πανί  οι ηθοποιοί  εδρούσαν
Κάποια στιγμή στην αίθουσα το γέλιο σου ακούσαν.

Επάψανε να παίζουνε, τα λόγια  σταματήσαν
Και όλοι τους τις πάνινες  όψεις σ’εσέ γυρίσαν
Κι αντί εσύ να τους κοιτάς σε κοίταζαν εκείνοι.
Οι θεατές ρωτιόντουσαν τι τάχα έχει γίνει.

Οι πιο  πολλοί  εθάρρησαν πως χάλασε η ταινία
Και πίσω  τα δολάρια τους ζητούσαν με μανία.
Κι ενώ απ’ τη ζήλεια διπλα σου η φίλη σου εκαιγόταν
Εσυ ούτε τότε ήξερες τι πράγματι γινόταν.

Δίκιο σου δίνω. Η ομορφιά κι η άγνοια συμπλέουν.
Ίδιο νερό ποτίζονται κι αγέρι αναπνέουν.
Μάθε λοιπόν ακίνητοι οι ηθοποιοί πως μέναν
Γιατί  βουβοί  κι εκστατικοί εκοίταζαν εσένα.

Όλοι τους-το έργο ήταν παλιό-ήτανε πεθαμένοι.
Και όταν καταλάβανε πως κει ήσουν καθισμένη
Την ευκαιρία αρπαξάνε που ’χανε πάλι  μάτια
Και στων δικων σου τα στρεψαν τα σκοτεινά τα πλάτια.

Έτσι στη χώρα των νεκρών τα ανείδωτα που κλείνει
Όλα, πως ευτυχίσανε θα ’χουν να λεν κι εκείνοι
Να δούνε το μονάκριβο και ιδεώδες κάλλος
Που εκτός απ τους συγχρόνους σου δεν είδε η θα ’δει άλλος.