Από τη μέσα τους θάλασσα μια παλίρροια

απλώνεται που τα γύρω υπερκαλύπτει.

Άλλες φωνές, άλλες αγάπες, άλλα

ψυχής σκιρτήματα. Χωρίς τα κοστούμια

 

βέβαια, οι ηθοποιοί, και χωρίς τα σκηνικά

και τα φώτα, και με το ένα μέτρο πιο ψηλά

που η σκηνή τους ανεβάζει,

δεν θα μπορούσαν κανέναν για την αλλαγή

 

να πείσουν. Ούτε να δημιουργούν

στην ψυχή των θεατών τις ψεύτικες,

έστω, θύελλες, το πικρό γέλιο,

 

τις οδυνηρές συνταυτίσεις. Και δεν θα ξυπνούσαν

τους άλλους, πολλούς μας εαυτούς, που αλλιώς

καιρό δεν έχουν για να φανερωθούν.