Τα ρόδα και τα κρίνα φάνηκαν. Σε λίγο

το μάτι από λουλούδια τίποτ' άλλο

δε θα βλέπει. Κακόμοιροι εμείς! Για

του ήλιου τα καπρίτσια να ’μαστε

 

υποχρεωμένοι να χαιρόμαστε-για 

να χουμε να κάνουμε κάτι δω πάνω

που η γη υγρασία γεμάτη μας εκκόλαψε

καθώς βρύα τα κεραμίδια…

 

Ω! Άνοιξη, λοιπόν, ολανθισμένη!

Μα αρκετά! Ω! σιχαμένη Άνοιξη.

και συ κι οι εποχές όλες μαζί σου!

 

Του μυαλού μου αν μιαν άκρούλα πιάνετε

και μου πάτε και μου 'ρχόσαστε, μην

καμαρώνετε-είναι γιατί εγώ το θέλω.