ΒΑΡΕΘΗΚΑ

Κουράστηκα μ’ αυτή τη διαπραγμάτευση
Πάω ανυπέρθετα για μετανάστευση.
Αντί να έχω πάλι ένα μνημόνιο
Καλλίτερα να πιω ένα κιούπι κώνειο.

Αντί ν’ αρχίσουν πάλι για κουρέματα
Πιο ήρεμος θα είμαι μες στα ρέματα.
Και από το ν’ ακούω για φι πι α
Λέω στη χώρα μου αντίο πια.

Ν’ ακούω δε θέλω όλο για ευρώ.
Άλλον πιο ελαφρύ θα βρω σταυρό.
Αντί τo «ναι» απ’ τη γριά δραχμή
μωρό ένα κάλλιο να μου λέει «αχ! μη!...»

Θα φύγω μακριά απ’ την κοινωνία
Να μη με φτάνει μείωση καμία
Σύνταξης ή μιστού ήδη μειωμένου
Ή όποια εθνικίλα ενός Καμένου.

Βαρέθηκα ν’ ακούω στο δημοψήφισμα
αν «ναι» ή «όχι» υπερτερεί στο ζύγισμα.
Εμπούχτισα ν’ ακούω για ανεργία.
Και το ει τι εμ μου φέρνει πια αλλεργία.

Γι αξιοπρέπεια και για περηφάνια
Που στην Ελλάδα αμφότερα είναι σπάνια
Βαρέθηκα ν’ ακούω πως αφθονούν
Ενώ γιατί μας λείπουν μας πονούν.

Πρωθυπουργούς λαούς που κοροϊδεύουν
Βαρέθηκα το νου μου να παιδεύουν.
ΥΠΟΙΚ που την Ευρώπη λοιδωρούν
Τα μάτια μου δεν θέλουν να θωρούν.

Πρωθυπουργό καβάλα σε καλάμι
Πρωθυπουργό ο θεός ας τονε κάμει.
Για μένα αίσχος είναι και ντροπή-
Αλλιώς δεν πάει η πένα να το πει.

Σουλάτσα στην Ευρώπη δε μ’ αρέσουν
Τάχα πως συμφωνία παν να δέσουν-
Ουσία κοροϊδεύουν το λαό τους
Και κάθε όσιο μιαίνουν κι ιερό τους.

Ν’ ακούω δεν μπορώ υποσχέσεις φρούδες
για Ισημερινό να ζουν αρκούδες
και ύστερα να παίρνουνε-το είδες!-
του Ισημερινού ως και τις καρύδες.

Κι αγανακτώ να βλέπω να επαιτούνε
Και να ισχυρίζονται πως απαιτούνε.
Περφάνια κι αξιοπρέπεια ένας ζητιάνος;
Ναι, όσο αέρα ο φουσκωτός ο διάνος.

Να κλέβουν τα λεφτά δεν το αντέχω
Κι ύστερα «δώστε-τα  ’φαγα-δεν έχω»,
Και να μιλάνε γι αποζημιώσεις
Αυτοί που αγγίζοντάς τους θα λερώσεις.

Δεν το μπορώ η Ευρώπη να δανείζει
Και στην Ευρώπη ο που χρωστάει να βρίζει.
Δεν το μπορώ για το άθλιο ριζικό μας
Να μην είναι αίτιο τίποτα δικό μας.

Δεν το μπορώ σαν χάχες να γελάνε
Την ώρα που τη χώρα τους χαλάνε.
Δεν το μπορώ για πέντε όλους μήνες
Με δάκρυ οι έλληνες να βρέχουν κλίνες.

Δεν το μπορώ ο λαός ν’ αποφασίζει
Κι όχι το φως μα σκότος να ψηφίζει.
Δεν το μπορώ το λαό οι λαοπλάνοι
Ανδράποδό τους να τον έχουν κάνει.

Οι αναξιοπρεπείς δεν το αντέχω
Και να θαρρούν πως διόλου δεν κατέχω,
Και να μου λεν πως είναι αξιοπρέπεια
Η ιταμότητα κι η δουλοπρέπεια.

Δεν το μπορώ να βλέπω στο ψητό
Να παίρνουν όλοι τον πρωθυπουργό
Και –ναι, πιστέψτε το, είναι αλήθεια!-
Εκείνος να γελάει μόνον ηλίθια.

Κυβέρνηση που όλη είν’ ένα τσίρκο
Και κυβερνάει τη χώρα μου με ρίσκο
Καταστροφή μόνον αυτή θα φέρει
Σε όποιον έβαλε λαό στο χέρι.

Δεν το αντέχω αναξιοπιστία
Να μας χρεώνουν απ’ την Εσπερία-
Και πιότερο που αυτό αλήθεια είναι
Και δεν το λένε για το θεαθήναι.

Πρωθυπουργό που δεν ενημερώνει
Λαό, για κείνο που του ξημερώνει
Άλλο αδυνατώ να τον αντέξω.
Θα φύγω από δαύτονε. Θα τρέξω.

Οι ευρωπαίοι ενώ με τόσους τρόπους
Ζητούνε να μας κάνουνε ανθρώπους
Αρνούμαι με οδηγούς μεις αρχιζώα
Να μένουμε στα ζωώδη τα πατρώα.

Δεν το μπορώ ανθρώπους ν’ απειλούμε
Που απ’ αυτούς υπάρχουμε και ζούμε.
Αηδία νοιώθω κι εμετού έχω τάση
Που μερικοί εκεί μας έχουν φτάσει.

Δεν το μπορώ πρωθυπουργό να γλύφει
με σάλιο που ελλήνων είναι ψήφοι
εκεί που με το ίδιο πρώτα σάλιο
έφτυνε-εκατάβρεχε πες κάλλιο.

Δεν το μπορώ να βλέπω έναν χαμένο
Πρωθυπουργό, με ύφος τονισμένο
Να λέει η ήττα του πως είναι νίκη,
Και στην παράταξή του αυτή ανήκει.

Δεν το μπορώ με στόμφο να μιλάει
Αντί σε μοναστήρι ένα να πάει
Και μέσα κει για πάντα να κλειστεί
Ενός λαού ελπίδων το ληστή.

Και δεν μπορώ πως είναι αριστερός
Να λέει δεξιόστροφος κοχλιός
Και την Αριστερά να δυσφημίζει
Πολιτική σε όποιον δε γνωρίζει.
Πέμπτη, 9 Ιουλίου 2015