Σκέφτεται ο φανταράκος. «Η κομμουνίστρια

που χτες από το Τμήμα

Ως το νοσοκομείο την συνόδεψα,

με περιφρόνηση μια μ’ έβλεπε, σαν     

εγώ να ήμουνα ο άθεος, και σαν εγώ

τόσους να είχα σφάξει αθώους,

κι όχι αυτή.

Εγώ,

γιατί λυπάμαι,

της φερόμουνα καλά, ξεχνώντας,

στις τέτοιες της στιγμές, πως εγώ

 

είμαι ο νομοταγής και ο φιλήσυχος.

Όμως αυτή με κοίταζε με καταφρόνια  

και τις προθέσεις μου να τη βοηθήσω

 

δεν τις αποδέχονταν. Σίγουρα όχι κακοί

αλλά και ανόητοι πολύ

αυτοί οι κομμουνισταί είναι.»