ΣΑΝ ΤΑ ΛΟΥΛΟΥΔΑ

"Σαν τα λούλουδα του κάμπου-
δες με", μου 'λεγες, "δε μοιάζω;
Ποθητή ωσάν και κείνα
και δροσάτη δε φαντάζω;

Δε θυμίζουν τα δικά μου
τα γλυκά τα χρώματά τους
και τη μέθη δε σου φέρνω
που σου δίνει τ' άρωμά τους;

Μη στη χάρη με περνούνε;
Μη σε άλλους δε σε φέρνει
σαν κι αυτά η θωριά μου  τόπους;
Το μυαλό δε σου το παίρνει

του προσώπου μου η χάρη;
Η ψυχή σου, πες, δε χαίρει
αν κρατάς ίδια εν' άνθος
ή εμένα από το χέρι; "

Και ν' ακούσεις εποθούσες
τρελοκόριτσο μικρό
με τα λούλουδα του κάμπου
ότι μοιάζεις να σου πω.

Κι ας θαρρούσα ότι ήσουν
μόνο αυτό μα κάτι άλλο
κι π' τα λούλουδα μ' ακόμα
κι απ' τον κάμπο πιο μεγάλο,

όταν ναι σου απαντούσα
ξέχναγες τη συφορά
που θα ’ρχόταν κάποια μέρα
να μας κλέψει τη χαρά.

Γιατί κάποια μέρα έτσι
αγαπούλα μου χρυσή
σαν τα λούλουδα του κάμπου
εμαράθηκες κι εσύ.