(της κυρίας Ρωρερκάρ)

Στον κήπο της ψυχής μου μπήκε κάτι
δίχως να κάνει θόρυβο κανένα.
Τα ρόδα μόνο, μόλις το αιστάνθηκαν,
και ρίγησαν μες στου βραδιού τη γλύκα.

Ούτε κι εγώ ακόμα, που μακριά 'μαι
από την τύρβη την καθημερνή
δεν το ’χα αιστανθεί κι ήρεμος ήμουν 
και πράος και γαλήνιος, όσο δεν άκουγα
παρά του ανέμου τη θερμή πνοή
να πλέκει με τους χτύπους της καρδιάς μου.

Μα συνταράζει με βαθιά πολύ
το κάτι αυτό, αφόντάς το ’χω νιώσει.