ΜΕΤΑΚΟΜΙΣΗ

Το μωβ μικρούλι πλαστικό κουτάκι
που μέσα έβαζε τα μανταλάκια της
 και στο μπαλκόνι το 'χε ακουμπισμένο
πάει κι αυτό μαζί με τα ματάκια της.

Την ομορφιά εκείνα μου μαθαίναν
κι αυτό την άσκοπην υπευθυνότητα
της που οι γυναίκες καθιερώνουν τάξης
στην άτακτη μας καθημερινότητα.

Γλυκεία μικρή κοπέλλα μου πού πήγες;
Πού ακριβή μου αγάπη μετακόμισες;
Γιατί από μένα τη χαρά επήρες
Και σ' άλλον-τάχα ποιόνε-την εκόμισες;

Αχ! Της πικρής της μοναξάς μου οι κύκλοι
μικραίναν μ' ένα βλέμμα που τους έριχνες
από το απέναντι παράθυρο σου,
και με τη σιλουέττα που τους έδειχνες.

Το άξαφνο σου το φευγιό με καίει.
Και όλο και πιο δύσκολα γιατρεύεται
κάθε καινούργιος που με βρίσκει πόνος
και απ' αυτόν η θλίψη μου αντρειεύεται.

Κενό το φωτεινό παράθυρο σου
και άδειο το δωμάτιο το μικρούλικο. 
Και άδειο το μπαλκόνι από τα ρούχα σου
κι απ' το κουτάκι σου το τοσοδούλικο.

Άδεια και η ψυχή μου αγαπούλα
απ' το που τηνε γέμιζε παράπονο
πως σ' άλλονε σε μοίρανε ν' ανήκεις
της μοίρας το ξεδιάλεγμα το άπονο.

Και πάνω στο κενό διαμέρισμά σου
στο δίχως τις κουρτίνες του παράθυρο,
σ' όσες ελπίδες πάνω του είχα απλώσει
τεράστια μια σφραγίδα ε'γραψε: ΑΚΥΡΟ! 

Τρίπολη 2003