HENCOCK PARK. PUBLICK LIBRARY.

Πέντε παρά δέκα απόγεμα.
Hencock Park. Publick library.Κτίριο απρόσμενα άσπρο.

Νεοκλασικό ελληνικό-σχεδόν ιπτάμενο.
Μια έκπληξη.

Σφυρίζοντας κατεβαίνουν δυο έφηβοι.
Μες στ’ όνειρο τα μάτια τους δοσμένα.
Ιδεατοί.

Μπαίνω.
Ί would like..."
Χαμόγελο.
"Tio come please... this gentleman wants... Tio will show you... Thank you... Thank you..."

O ήλιος ενώ θα έπρεπε να 'χει κρυφτεί
φωτίζει χαρούμενα τις στιγμές
μπαίνοντας από τ’ ανοιχτά μεγάλα παράθυρα.

Μια απόκοσμη, αγγελική φωνή:
"Tio, the door please... thank you... thank you..."

Χρυσόδετα βιβλία στα ράφια.
Χώρος άνετος.

"Excuse me, l would like a book about parakeets..."
"This way please... thank you... thank you..."

Στην έξοδο.
"These books please..."
"Sure... thank you..."
Χαμόγελο.
Γλυκιά ματιά αναίτια παρατεταμένη.
"Have a good night..Thank you... thank you..."
"Thank you... thank you..."

Γιατί ετούτο το δεκάλεπτο ντύθηκε άφθαρτα ρούχα;
Γιατί η υπάλληλος
χάιδευε με τα χέρια της τα χέρια μου καθώς υπόγραφα;

Ίσως γιατί την ώρα εκείνη ακριβώς
η Scherry συνουσιάζονταν.
Κι η μέρα τέτοιαν ώρα ονειροντύνεται.

"Thank you... thank you... thank you..."
"Thank you... thank you... thank you... thank you..."