(της κυρίας Ρωρερκάρ)

Καθώς η Αφροδίτη αναδύθηκε
από τη θάλασσα και τους αφρούς της-
παρθένα αυτή που θα τρικύμιζε ψυχές
και θρόνους κραταιούς θα καταλούσε,

κι ως ένα ένα τα ροδόχροα κάλλη της
πρωτοφαινόντανε ογρά στη φύση μέσα,
που άφωνη έστεκε το νέο γι αυτήν
και για τους ουρανούς θωρώντας θάμα,

έτσι και σεις, κυρία, μ' ένα βλέμμα σας
γη κι ουρανούς και φύση ολόκληρη-
άσπιλη κι έτσι ντροπαλή ως είστε-
αναστατώνετε, και την καρδιά τους θορυβείτε.