(της κυρίας Ρωρερκάρ)

Χιόνι. Γύρω μου όπου βλέπω το 'χει στρώσει.
Στα πρεβάζια, στις ταράτσες, στα μπαλκόνια.
Όλα είναι ασπρισμένα. Ως και τα κλώνια 
της συκιάς μες τα ξερά το 'χουνε νοιώσει.

Όλα κρύα. Μόνο εγώ δε νοιώθω κρύο.
Διόλου τίποτα για με δεν έχει αλλάξει.
Κι αν τους άλλους ο χιονιάς θα τους ρημάξει
τον δικό μου δε θ' αλλάξει αυτός το βίο.

Μες στο χιόνι και στο κρύο ζω για μήνες.
Η γυναίκα που αγαπώ γι αυτό φροντίζει.
Τρόπο έχει δίχως διόλου να με αγγίζει
να παγώνει ως και των πόθων μου τις κλίνες.