ΔΙΠΛΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ

Την που για σένα εκράταγα ιδέα μες στο
μυαλό μου
πως είσαι κάτι τέλειο για ν'  αποποιηθώ
κι έτσι να βρω τη λύτρωση απ' το μαρτύριο
μου,
προσπάθησα κι επέτυχα κοντά σου να
βρεθώ.

Χίλιες φορές καλλίτερα να μην ερχόμουν
όμως.
Ας έσπαζα το πόδι μου κοντά σου πριν
βρεθώ.
Ας είχε αξεπέρστα εμπόδια υψώσει ο
δρόμος
τη γνώμη που 'χα την παλιά για σένα να
κρατώ.

Γιατί είδα πως τα πόδια σου δεν ειν' φωτός
δυο στήλες,
ότι δεν ειν' τα χέρια σου φτεράκια
αγγελικά,
δεν είναι τα ματάκια σου του παραδείσου οι
πύλες
ούτε τα δυο τα χείλη σου γλυκά ζαχαρωτά.

Όχι-δεν είσαι από φως. Δε σ' έλουζαν
αστέρια.
Δεν είσαι ιδέα ουτ' άγγελος. Εισ' ένα
θηλυκό.
Ειν' από σάρκα τα μικρά πλασμένα σου τα
χέρια
και τίποτα δε βρίσκεται σε σένα αγγελικό.

Εισ' από σάρκα που διψά για έρωτα και
χάδι.
Εισ' από σάρκα ζωντανή, σπαργώσα και
κρουστή,
κι όλο της τ' αξεπέραστο, τυραννικό
μαγνάδι
είναι που από λάγγεμα και πόθο έχει
πλαστεί.

Καλλίτερα να πίστευα πως είσαι κάτι
Αιθέριο
αχτίδα μια πως ήσουνα φωτός θριαμβική
παρά που ένα ολόδροσο κορμί χτισμένα
στέριο
σε σένα βρήκα κι όμορφο ερχόμενος εκεί.

Τώρα φουρτούνα αληθινή ταρακουνάει τη
βάρκα
και όχι μοσκομύριστο αγεράκι γιορτινό.
Ν' αντιπαλέψω έχω εγώ τη ζώσα σου τη
σάρκα
και είναι το μαρτύριο διπλό το τωρινό.