(της κυρίας Ρωρερκάρ)

Το βαθύ το σκοτάδι που μ' έκλεινε ολούθε
ξάφνω vα! ένα χέρι απαλό το μεριάζει
κι ένα φέγγος-σταλμένο από ποιον-από πούθε-
σε λαμπρόφεγγη μέρα τη νύχτα μου αλλάζει.

Να 'σαι συ αγαπημένη που το θάμα έχεις φέρει;
Η σεμνή ντροπαλότη χάρη τετοια σου δίνει
πoυ το φως, το σκοτάδι, ο αγέρας, τ’ αστέρι,
όλα έχουνε σκλάβοι της αξίας σου γίνει;

Μα να ξέρεις πως χάρη δε χρωστώ σου για τούτο.
Κάλλιο μέσα στο σκότος το βαθύ να 'χα μείνει
παρά να 'χω να βλέπω των φιλιών σου τον πλούτο
μακριά μου, και ξένα των χαδιών σου τα σμήνη.