ΑΠΑΣΤΡΑΠΤΟΥΣΑ
(της κυρίας Ρωρερκάρ)

Να ο άνεμος-ένα μικρό αγόρι
που προχωρεί γυρεύοντας συνέχεια
και ψάχνει, ψηλαφάει και ταλαντεύεται.
Θα σας εβρεί; Και πού; Δεν ξέρει.

Τις ώρες τις ζεστές του απογέματος
νεύματα οι ανταύγειες ανταλλάζουν
μες απ' τα τζάμια των παραθυριών
μη σας αντάμωσε κάπου καμία.

Και τ’ άνθη ανήσυχα είναι στους κήπους.
Δεν τραγουδούν μεθυστικούς σκοπούς. 
Όλη των την ενάργεια σπαταλεύουν
πώς θα μπορέσουν πάλι να σάς δουν.

Στη λίμνη μόνο οι κύκνοι ήρεμοι πλέουν
κι ευτυχισμένοι, γιατί ξέρουν:
στο πάλλευκο το πτέρωμά των μέσα
όλη έχετε απαστράπτουσα δοθεί.