(της κυρίας Ρωρερκάρ)

Απ’ τον  βαθύ τo σπαραγμό
κι απ’ τον μεγάλο τον καημό
που μου 'χεις φέρει
τρέμει, φοβάται, σταματά
και χάρες άλλες δε σκορπά
του θεού το χέρι.

Μα δεν υπάρχουν ομορφιές
να 'ναι στον κόσμο πιo γλυκές
απ' τις δικές σου
και ή φανερές είτε κρυφές,
όλες τις έχω νιώσει πες-
τις ακριβές σου,

στ’ όνειρο άλλες το απαλό
άλλες στου νου το στοχασμό
ή στην ψυχή μου.
Κι αυτές εχόντας, αλλουνού
όχι-δεν είσαι κανενού:
είσαι δική μου.