(της κυρίας Ρωρερκάρ)

Λευκή κι ονειροπόλα αγαπημένη
δεν δέχομαι να είναι η ψυχή μου
απλή για μέλισσες μια κυψέλη
που φευγαλέες έρχονται και πάνε. . 

Δεν δέχομαι να είναι η ψυχή μου
πίδακας ένας που αλλάζει ιριδισμούς.
Ένα μικρό να είμαι νιώθω μόριο-
μια του Παντού σταλίτσα και του Πάντα.

Κι οι νόμοι που με πάνε είναι εκείνοι
οι ίδιοι που του Σύμπαντος ρυθμίζουν
τον άναρχο παλμό. Και είστε σείς
παλμός και νόμοι αιώνιοι μου κυρία.