(της κυρίας Ρωρερκάρ)

Είστε μια κόρη νεαρή με φόρεμα λευκό.
Κι είμαι ένας νέος συνεσταλμένος και δειλός.
Σας αγαπώ και σας θαυμάζω.
Σας παρακολουθώ γοητευμένος.
Και τέλος να! σας συναντώ στο άλσος.
Και μένω άφωνος, βουβός, εκστατικός.
Και το μόνο που εντέλει κατορθώνω
με μια φωνή εκστασιασμένη να σας πω:
Πόσο κυρία τα μάτια σας ωραία είναι!