(της κυρίας Ρωρερκάρ)

Αλαφρά ζείτε. Μια εσωτερική  
σιωπηλή ζωή σας είναι δοσμένη
που απλώνεται γύρω σας όπως η σιωπή
μετά από ένα θάμα
όπου όλοι κατάπληκτοι μένουν.

Και μήπως
ένα διαρκές θάμα δεν είναι
η πλήρης παραίτησή σας από τα επίγεια-χρυσό,
μετάξι, διασκεδάσεις-
που σαν ανύπαρκτες για σας είναι,
καθώς ο έξω κόσμος
για την χρυσαλίδα; 

Πόσο όμως
την ημέρα της Μεγάλης Άνοιξης
ζωντανή πολύ θα φανείτε
με φτερά πεταλούδας λαμπρόχρωμα πετώντας!