ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΠΟΡΝΗΣ

Κάποτε, παλιά, έπεσα.
Χτύπησα.
Μάτωσα.
Πόνεσα.
Φώναξα-κανένας δεν απάντησε.

Σκιες περνούνε δίπλα μου.
Με σπρώχνουν.
Πέφτω πάλι και πάλι.
Έτσι είναι ο κόσμος τους.
Οι Καιροί σπέρνουν, οι Πόνοι θερίζουν.

Δε γεννήθηκα.
Κατάρα και Οργή με πλάσσνε
κι όταν η ώρα ήρθε
με φανέρωσαν.

Ο ουρανός Πέτρα.
Η Πέτρα Άβυσσος.
Ο Μεγάλος Προστάτης μ’ έριξε στον κόσμο γυμνή-
τη μόνη αλήθεια ανάμεσα στα ψέματα.

Περπατώ σαν πράγμα.
Είδωλα μ’ αγγίζουν.
Η Νύχτα με παίρνει και με πάει.
Η μέρα με ξερνάει κάθε πρωί πάνω στα παλιά της
εμέσματα.

Ξέρω. Βαθιά μου ξέρω.
Από το Δέντρο μαζεύω τα άνθη μόνη εγώ.
Τα μυστικά όλα γνωρίζω.
Περιβάλλω το Θείο όπως η φλούδα του το
βαλανίδι.
To Ανώτατο
χαλίκι κάτω από τα πόδια μου.
Βλέπω όπου κανείς δέν υποψιάζεται.
Είμαι μπροστά.
Είμαι Πρώτη.
Εγώ-η τελευταία.
Στέλνω το Φως και φωτίζω κάθε φορά κάτι.
Αυτό
τότε
υπάρχει.
Στην κορυφή όπου στέκω φαίνονται όλα: το Χάος, η Ντροπή, ο Φόβος η Απελπισία,.
Ο θεός από τον ουρανό του προσεύχεται σε μένα.