(της κυρίας Ρωρερκάρ)

Ένα παιδί-ένα μικρό παιδάκι
σαν ήρθα στο δικό σας το κονάκι
(τις προάλλες, τ’ άλλα που άφησα γραφτά)
με κοίταξε και μου' πε: "τι ειν' αυτά;"

"Δάκρυα παιδί μου" του ’πα. Είχε γελάσει.
Εγώ με μια θλιμμένη έφυγα βιάση.
Μα σεις, είτε το πάρτε σοβαρά
ή αστεία, της Οδύνης μου κυρά,

κέρδος ή το ’να ή τ’ άλλο θα μου φέρει:
Αν σοβαρά, τότε, γλυκό μου αστέρι,
θα έχω λόγο να ελπίζω πως
θα με φωτίσει το ζεστό  σας φως.

Πάλι, αν μ’ αυτό τ’ αχείλι σας γελάσει
σε θεό θα μ’ έχετε σεις προβιβάσει
θάμα αφού ένα επέτυχα κι εγώ:
το γέλιο σας το θείο και θαλπερό.