ΜΑΡΓΑΡΊΤΑ
(της παρέας)

Κορίτσι με τα Θάματα-
Κορίτσι με τα Μάγια,
Θωριά ποιος τέτοια σου ’δωσε
Αβρή κι Αγνή και Άγια;

Κορίτσι ωραίο σαν Φιλί
της πιο Γλυκιάς της Ώρας
ποιοι Λογισμοί σε πλάσανε
κρυφοί-ποιας Θείας Γνώρας;

Κορίτσι των Ελπίδων μας
Κορίτσι του Χαμού μας
με Τέχνη ποια και Δύναμη
τ’ Άτια οδηγείς του Νου μας;

Κορίτσι που η Θέα σου
τη Γοητεία μάς δείχνει,
Κορίτσι που ένα βλέμμα σου
μες στην Ντροπή μας ρίχνει,

Κορίτσι από Μαλάματα
Κορίτσι από Λουλούδια
Κορίτσι από Αύρες Δροσερές
και που τρεμίζουν Χνούδια,

Κορίτσι, Γεναριάτικο
Φεγγάρι Ματωμένο,
Κορίτσι που για σε Δικό
για μας οτ’ι είναι Ξένο,

Μαργαριτάκι, Ευωδιά
και Στόλισμα της Πλάσης,
που Μύρα Αχάλαστα σκορπάς
όπου ήθελε περάσεις,

Κορίτσι Ναμα Ζείδωρο
της Ιμερόρροης Κρήνης,
την Υποψία του μοναχά
να μας δονεί που αφήνεις,

Κορίτσι που αν ερχόσουνα
μια Νύχτα στα Όνειρά μας
όλα του πόθου τα φτερά
θα κρούαν στη χαρά μας,






Κορίτσι ΟΧΙ αυτής της Γης
ΝΑΙ των Συμπάντων Όλων,
Κορίτσι Φως Ανέσπερο,
Κορίτσι Θήλυ Απόλλων,

Κορίτσι: δείξου μας Πικρό.
Λίγην Ασχήμια ντύσου.
Απ’ τ’ Άμφια σου τα Ποθεινά
λιγάκι ξεστολίσου

Την Ομορφιά που πάνω σου
ο Χρόνος αποθέτει,
μέριασ  ’την. Λίγο κρύψ’ τηνε.
Μετρίαστη. Θάμπωσέ τη.

Το Λάθος που ο Πλάστης σου
έκανε, να σε στείλει
Λεύκα εσέ Αργυρόφεγγη
Μες στ’ Άφωτο Τριφύλλι,

διόρθωστο εσύ. Σε βλέπουμε
κι ευθύς κοιτάμε Χάμου:
Δάσους Τρανού εσύ Σπορά ,
Γόνοι Μικρού εμείς Γάμου.

Στο ύψος της Σαγήνης σου
άμποροι να υψωθούμε-
λίγο αν εσύ δεν κατεβείς
σβήνουμε-θα χαθούμε.

Κι αν να λιγέψεις δεν μπορείς
την τόση σου τη Χάρη,
μα μην αφήσεις ούτε εμάς
τη Λύπη να μας πάρει.

Και ω! Γλυκό Κορίτσι εσύ,
ή δος μας άλλα Μάτια
ή στρέψε αλλού του Θαμασμού
τ’ Ανήμερά μας τ’ Άτια,

Ωραία να μη σε βλέπουνε
κι Έρωτα να μεθούνε
και κάνε να θαμάζουνε
Θωριές που δεν πονούνε.

Δώσε μας ν’ αποσβήσουμε
από τη Θύμησή μας
ό,τι πολύ μας πλήγωσε-
και κάμε τη Ζωή μας

στα Γήινά της ν’ απλωθεί
και κει να λησμονήσει
το που εσύ της μοίρανες,
Κορίτσι Ωραίο, Μεθύσι.

Και πάλι, για όσους ξεκινούν
το Αγύριστο Ταξίδι,
πες ό,τι Μέλι Γλυκερό
το Αψό θα κάνει Ξύδι:

Ότι εκεί που Ανέραστους
ο Χάρος θα τους στείλει,
η Πύλη για τα Τάρταρα
θα ’ναι τα δυο σου Χείλη,

Ο Αχέροντας το Ρέον Φως
που πάνω σου ξεχύνει
των Ουρανών η Ξεγνοιασιά-
της Νύχτας η Γαλήνη,

κι η Αιωνιότητα το Αβρό
το Γέλιο που μας δίνεις
σαν όταν σε κοιτάζουμε
το νιώθεις πως μας σβήνεις.

Και μην κακίζεις τον Ποιητή
για ό,τι εδώ σου λέει.
Διόλου ο Δόλιος για ολ’ αυτά
που σου ‘γραψε δε φταίει.

Καθρέφτης είναι ο Ποιητής.
Για λίγο εντός του είδες
κι αυτός αντικαθρέφτισε
τις όποιες σου Αχτίδες.

        Βιβάρι,7-7-07