Ενοίκους φριχτούς το σπίτι μου έχει
κι η στέγη του αίματα τρέχει
και όταν οι νύχτες τα όνειρα φέρνουν
μαζί τους με φέρνουν-μαζί τους με παίρνουν.

Στα χέρια τους εύθραυστο άθυρμα μοιάζω
μα πια όπως πριν δεν τρομάζω-
συνήθεια μου έγινε πλέον ο τρόμος
που λες πως για μένα είναι νόμος.

Φαντάσματα χθόνια και σκότιες υπάρξεις
δολόπλοκες κάνουν τα βράδια συνάξεις
μ’ αγγίζουν, με πιάνουν, με ζώνουν, με πνίγουν
και μόνο στης μέρας τα φώτα θα φύγουν.

Σ’ ανήλιαγα βάθη τυφλά τ’ ακλουθάω
βασίλεια του ζόφου, του τρόμου στοιχειά
……………………………………………………….
(συνέχεια καμένη)