ΖΩΗ

Μες στης ασφάλτου τις ρωγμές
Στο μαύρο το κατράμι
Ο Θάνατος το αιώνιο λες
Θρονί του έχει κάμει.

Κι όμως-κοιτάζοντας θα δεις
Ζωή εκεί να θάλλει  
Που παθιασμένη κι αναιδής
Απ' τη σχισμή προβάλλει.

Τάχα έτσι θάμουνα κι εγώ
Εκεί αν μπόρεια νάμπω;
(Τώρα δειλός σαν τον λαγό
Πεθαίνω σ' έναν κάμπο).