Αγαπητοί έλληνες και ελληνόπουλα  των ΗΠΑ (πλην ενός), αγαπητοί έλληνες και ελληνόπουλα της Γαλλίας,  αγαπητοί έλληνες και ελληνόπουλα της Γερμανίας, αγαπητοί έλληνες και ελληνόπουλα του Καναδά, της Ρωσίας, της Σουηδίας, της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Αγγλίας, της Ιταλίας, της Ουκρανίας, της Δανίας, της Ινδονησίας, της Ιαπωνίας, των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, του Βιετνάμ, και όποιων άλλων χωρών-που δεν αναγράφονται στα «Στατιστικά Στοοιχεία», χαίρομαι που με διαβάζετε.
Βέβαια το ίδιο αίσθημα χαράς κατέχει και σας για μένα.
Αν, φίλοι, είσαστε μετανάστες δεύτερης γενιάς και πέρα, δεν έχετε βέβαια πρόβλημα νόστου.
Για τους πρώτης γενιάς ξεριζωμένους, υπομονή φίλοι.
Ο Παπαδιαμάντης έλεγε ότι μετά από δέκα χρόνια στην ξενιτιά, η ξενιτιά παύει να είναι ξενιτιά και γίνεται πατρίδα.
Είχε δίκιο.
Το έζησα στο πετσί μου. Έζησα για δέκα τέσσερα χρόνια στις ΗΠΑ. Γυρίζοντας στην Ελλάδα, βρέθηκα στην πραγματική ξενιτιά, ξένος για όλους-και πρώτα και περισσότερο από τους στενούς συγγενείς.
Μην γυρίσετε στην Ελλάδα όταν έχετε μείνει εκτός για πάνω από δέκα χρόνια.
Αγαπητοί φιλοι, οι παρακάτω στίχοι είναι για μας:


ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΤΗΣ ΞΕΝΙΤΙΑΣ

Εσείς που με διαβάζετε  είστε φίλοι μου.
Εσείς που ακούτε τη βαθιά φωνή μου
να βγαίνει άναρθρη από τα χείλη μου,
εσείς είστε οι φίλοι οι πιο καλοί μου.

Κι αν λίγο σας ξενίζουνε οι στίχοι μου
κι αν σας ζαλίζουν της φωνής μου οι ήχοι,
για με το κρέας είστε μες στο νύχι μου
κι είμαι το κρέας στο δικό σας νύχι.

Γιατί αν οι κακές μαγεύουν μάγισσες
τα μάγια οι καλές νεράιδες λύνουν
κι αν της Ζωής χωρίζουνε οι άλυσες
όμως της Ποίησης οι ανθένιες σμίγουν.

Κι αν γράψω κάποτε κι εγώ ποιήματα-
αν τέτοια οι Μούσες θα μου κάνουν χάρη-
τα πιο έμορφά τους θα 'χουν τα νοήματα
απ’ τη φιλία μας ετούτη πάρει.

Και μέσα τους θα φέγγει η αθωότητα
που είναι και δική μου και δική σας.
Και μέσα τους θα φέγγει η αγνότητα
που είναι και δική μου και δική σας.

                             -----