ΕΦΙΆΛΤΗΣ

«Και να ’μαι στην Αντίκυρα επικηρυγμένος.
Για προδοσία!
Μα κανείς, προδότης για να ’ναι, ν’ ανήκει πρέπει κάπου.
Κι εγώ δεν ανήκω πουθενά.
Ποιος ξέρει από πού έρχομαι… όμως σίγουρα
έλληνας δεν είμαι.
Και τους μισώ τους έλληνες.

Γύρισα όλη την Απία.
Και Αθήνα, Θήβες, Θεσσαλία…
Παντού βάρβαρα φύλα-ελληνικά-
αφέντες πλούσιοι αυτοί και δούλοι όλοι οι άλλοι!

Προδότης!
Αλλ’ αν επικρατούσανε οι Πέρσες
και σατράπης ήμουνα του Πανελλήνιου τώρα,
ο Λεωνίδας τότε θα ’τανε ο προδότης.

Και χαρά στην προδοσία-αυτός
θα εχάνονταν από τους Πέρσες δίχως άλλο…
Ύστερα χίλιοι εφύλαγαν Φωκείς το μονοπάτι:
θα πει πως τον εχθρό και από κει τον περιμένανε.
Αν τους ενίκησε δικό τους θέμα.
Και πάντοτε όταν χάνουν όποιοι έλληνες
ένας προδότης σίγουρα δε φταίει;..
 
Κι αν επιμένουν να με θέλουνε προδότη
να μου χρωστάνε χάρη πρέπει
γιατί την αγωνία τους εκόντεψα.
Ή μη το θάρρος-αν το θέλουν κι έτσι- να προδώσεις
δεν περσεύει
απ’ το να σκοτωθείς για την πατρίδα;

Είτε έτσι όμως είτε αλλιώς έγραψα ιστορία.
Θα με θυμούνται όλοι.»