ΜΕ ΣΚΟΤΟΣ ΚΙ ΑΙΜΑ

Στη ζωή, πόσες ορμές,
και πόσες απωθήσεις ερωτικές!
Και πλανιούνται μαύρα φαντάσματα οι ψυχές εκείνων,
που πνίγηκαν στης άρνησης το ρέμα.

Όλα καλά στη ζωή τους ήταν.
Και ξάφνω, ο έρωτας   έρχεται
φορτωμένος δισταγμούς
και αποφάσεις που όλο αναβάλλονται.

Οι νύχτες μακραίνουν,
οι χαρές αγκάθια φυτρώνουν,
ο ήλιος παγώνει.

Και τα χέρια τα άδεια τους αυτοί κοιτάζουν
και το φως να σβήνει μέρα με τη μέρα.

Κι αν κάποτε μια εξομολόγηση αποφασίσουν
είναι κι αυτή τόσο με σκότος κι αίμα ποτισμένη
και τόσο γίνεται αδέξια
που πια όλα χαλούν.

Και καταλήγουν
αυτοί μόνοι, και κείνες,
νεότατες,
σε κάποιο μοναστήρι μέσα,
ν’ αργοπεθαίνουν.