ΓΡΑΦΕΣ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑ ΡΩΡΕΡΚΑΡ

α.
Μόνο το φεγγάρι ανάμεσα στα πόδια σας ταιριάζει.
Αν έχετε πόδια.
Μόνο πρόσωπο βλέπω.

Αν η κοινωνία των αγγέλων είχε πόρνες
μια πόρνη θα ήσασταν-
αγγελική-
με άσπρα φτερά στη θέση των χεριών
και κατάσπρο ένα φόρεμα μακρύ.
Ο θεός
την άφατη αγνότητά του προασπίζοντας
θα είχε δώσει εντολή
να μη σας πήγαιναν ποτέ μπροστά του.
Μόνο το φεγγάρι να τραγουδάει για χάρη σας ταιριάζει.
Πάντοτε ένα πρόσωπο βλέπω από σας.
Μέσα στα μάτια του η κατά συνθήκην ντροπή.
Μέσα στα μάτια του ο έρωτας όλος.
Μέσα στα μάτια του ρούχο σεμνό ντυμένη-καθώς της πρέπει-η επιθυμία.

Η θηλυκότητά σας δεν κρύβεται κυρία ούτε κάτω από εκατό χειμωνιάτικα φορέματα
Μην μου θυμώσετε με όσα για σας γράφω.
Αν δεν το έκανα
θα είχε η ζωή μας πάει χαμένη.

Δεν βάφετε τα χείλη σας.
Τ' αφήνετε στον ήλιο.
Μόνον δικά του.
Ένα "όχι" λένε, αμίλητα,
σε όσους τα κοιτούν.
Μόνον ένας θαρρεί πως τα κατέχει,
πάει να τα φιλήσει,
όμως αυτά
κιόλας του έχουν απιστήσει.

Μόνο το φεγγάρι για συντροφιά τις νύχτες σας ταιριάζει.

Με κοιτάζετε σαν να μη με βλέπετε.
Μιαν αθωότητα φτιαγμένη από χιλιάδες ενοχές σ' αυτό σας οδηγεί.

Όταν, κυρία,
τυχαία συναντιόμαστε,
από πού ξάφνω τόση θαλπωρή
πηγάζει και με αλώνει;
Πώς,
Κυρία,
με τόσην ευκολία
κρύβετε όλα τα χάδια σας
από μακριά κιόλας...
πώς δίνεστε τότε σε όλα τ' άλλα
κάτι μη αφήνοντας που θα μπορούσε
δικό μου να γινόνταν-μιαν ευπροσηγορία
ένα χαμόγελο,
τη χάρη ενός βλέμματός σας...
Πώς μπορείτε και καλύπτεστε τόσο καθώς σας πλησιάζω...

Κυρία
έχω καταντήσει να ζω με τα ψίχουλα
της προηγούμενης ματιάς σας
ώσπου πάλι να σας δω..
Όχι πως σας αγαπώ-
πώς θ' αγαπούσα μιαν απουσία
μα να…με κάτι πρέπει να συντηρηθώ...

Ω! Αν με ξέρατε
ίσως και να με λυπόσαστε λίγο.
Κι αυτό, κάπως θα μετρούσε.

Ο σπιτονοικοκύρης σας δεν ξέρει τίποτε για σας.
Σηκώνει τους ώμους.
Ο καλός ο κύριος Τάκης!..

Κάθε σας λέξη είναι μεγάλη σαν το θεό.
Τις μαζεύω όλες.
Στο δωμάτιό μου δεν χωράνε.
Στην καρδιά μου τις απλώνω.
Και πάλι αυτή άδεια είναι,
καθώς άδειος χωρίς τ' αστέρια του ο ουρανός.

Μόνο το φεγγάρι να γλυκοψιθυρίζει σε σας ταιριάζει.

Λίγες, μετρημένες λέξεις:
Τρία "χαίρετε!",
ένα "πάνω στην ώρα ήρθατε!",
και τελευταίο ένα "ευχαριστώ"
για το άνοιγμα, κάποτε, της εξώπορτας.
Και για το άνοιγμα της καρδιάς τι;

Δυο φορές τουλάχιστο την ημέρα περνώ έξω από την πόρτα σας
την εφτασφράγιστη.
Θα 'θελα οι ματιές μου να τρυπούσανε το ξύλο
να δω πώς λέτε το "ναι",
πώς κοιτάζεστε στον καθρέφτη,
πώς απλώνετε το χέρι.

Ω! Αν μπορούσα να σας μιλήσω...
Να σας πω τα λόγια που με πνίγουν...

Κυρία,
γιατί τελευταία τα μάτια χαμηλώνετε
όταν με βλέπετε;
Δεν έχετε τίποτε να φοβηθείτε:
το φεγγάρι μόνο
ανάμεσα στα πόδια σας ταιριάζει.



β.

Τόσο αιθέρια
τόσο αγνή
θα σας αρέσουν λέω-
δεν μπορεί-
τα ποιήματα.
Αλήθεια πώς αλλιώς
κανείς
σε σας
θα μιλούσε;

Ω!
Να ήμουν μια λέξη απ' αυτές που γράφω
να με διαβάζατε πάλι και πάλι...
Να μ' έχετε μες στο συρτάρι σας κλεισμένον
και να τ' ανοίγετε
όταν θα θέλετε να νιώσετε
το θαυμασμό και τη λατρεία
που όλες ζητάνε
μα που τόσο λίγες βρίσκουν...

Ω!
Αν μπορούσε
να πει κανείς αυτό που θέλει...
την ώρα που πρέπει...
μα πουλιά είναι οι λέξεις, που τις ονοματίζουμε
όταν για μια στιγμή τις βλέπουμε
φευγαλέα γύρω μας να πετάνε.
Και πια δεν ωφελούν-
-σαν την ευχή που πάντα λέγεται
αφού το αστέρι έχει πέσει.

Να χωρούσαν οι ωκεανοί την θλίψη μας...
να μην χρειαζόμασταν τραγούδια...
και να 'ρχονταν το πάθος μας κοντά σας
σαν αύρα δροσερή
θαλασσινή…

Κυρία
αν  στο διάβα σας
δίπλα σας περπατούσε ο θεός,
όλο το φως
από σας είναι
που θα' ρχόταν...

Αλήθεια πώς μπορεί
δυο-όσο διαλεγμένων-λέξεων η αρμονία
να πει τα μάγια
που έπλασαν το στόμα σας;
Πώς μπορεί να πει κανείς τα μάτια σας
που διασχίζουν κιόλας τα ερωτικά τραγούδια
όπως ροδοπέταλα απαλά;

Πικρούς κύκλους γύρω σας περπατώντας
η επιθυμία μας για σας κάνει,
καθώς στείρους κύκλους
σε ουράνιου τόξου την τροχιά η αδυναμία μας.

Ω! Νοσταλγία ανίκητη!
Ω! γλυκέ λαβύρινθε
που από μέσα του ποτέ δεν θα βγούμε!
Ω! Κυρία
που του κορμιού σας τις γραμμές
έχει η κομψότητα για πρότυπό της!

Μα να!
Οι τελευταίες σπίθες της ημέρας σβήνουν.
Μέσα τους μόλις προλαβαίνουμε να δούμε
τον δρόμο της αγάπης στο φεγγάρι να οδηγεί.
Και πλάθουμε έναν κόσμο
που μέσα του οι δυο μας μόνο.
Και με τον τρόπο της αγάπης
της μίας, της αρχέγονης, της πρώτης
ν’ αγαπηθούμε πρέπει.

Όμως
καθώς πυροτεχνήματα που ανάβουν,
τη νύχτα φωτίζουνε για μια στιγμή,
και σκοτεινότερη την αφήνουν,
έτσι και σεις για μένα-
για λίγο μόνο φαίνεστε
και σκοτεινότερος μένω.

Ω!
Να σας είχα κοντά μου για λίγην ώρα...
Μα τέτοια χάρη πώς μπορώ να περιμένω;
Και τούτα τα γραφτά μου ακόμα
εδιάλεξα
όταν θα έχω φύγει να τα πάρετε.

Έτσι αποφεύγονται οι ντροπές
και βρίσκουν διέξοδο τ' αδιέξοδα.
Στον Χαμό έστω.




γ.
Να περιγράψω ένα στόμα εύκολο: δυο χείλη και δόντια.
Να περιγράψω τα χείλη και τα δόντια εύκολο: χείλη: βλεννογόνος, υποβλεννογόνιος, μύες.
Δόντια; αμέσως: αδαμαντίνη, λευκότης.

Μα το δικό σας στόμα πώς κανείς μπορεί
να περιγράψει-πώς να πει
τη σαγήνη, την παιδικότητα, το άσπιλο, την έλξη;

Χωρίς το στόμα σας νομίζετε η πλάση,
άμορφη στου σύμπαντος
δεν θα ένιωθε
την απεραντοσύνη;

Χωρίς το στόμα σας νομίζετε
η γη θα το μπορούσε
να περφανεύεται στ’ άλλα τ' αστέρια-
τ’ ανεόρταστα;
Και αν για κάτι η οικουμένη αγωνίζεται
τι είναι αυτό παρά, με κάποιον τρόπο,
να περισώσει κάθε στιγμής το μύρο
που το στόμα σας εκχύνει,
να το κρατεί σαν έπαθλο
που τη δικιώνει να 'χει υπάρξει;

Τ' είναι ο Τόπος αν όχι Χρόνος συμπυκνωμένος ανάμεσα στα χείλη σας,
όταν η στιγμή με τη σωστή ζυγαριά μετριέται-της αιωνιότητας;

Μες στην αμηχανία τους πιάνοντάς τες,
κάνετε θανάσιμα να ζηλεύουν,
τις ωραίες κυρίες των αιώνων
μόνον μιλώντας ή γελώντας,
ή όταν, έστω, με σμιγμένα τα χείλη,
κοιμάστε. Γιατί και τότε,
οι σκιές, μπορούνε το μοναδικό,
να ξεχωρίσουν.

Ποτέ κύκνοι δεν φάνηκαν
λευκότεροι από τα δόντια σας.
Κι αν θα φανούν
θα είναι εκείνα που σε κύκνους άλλαξαν.
Kαι αν ακόμα προσπαθούσατε
ταραγμένη μες στην αντίστασή σας,
να κρύψετε την ωραιότητά τους,
μεγαλύτερη θα την εκάνατε.

Καταδικασμένη σε ωραιότητα είστε.

Και ό,τι τα δόντια σας ανάμεσά τους κλείσουν,
με γλυκύτητα σφραγίζεται-γι αυτό
οι ορδές όλες των φρούτων μάς λιγώνουν,
γι αυτό ο αέρας είναι δροσερός
και αρεστό το μέλι.

Οι λέξεις που του έρκους τους εκφεύγουν,
την γλώσσα καθορίζουν της αυγής,
όταν στου ήλιου τη φανέρωσιν, αυτή,
με όλες τις φωνούλες της μιλάει.

Ό,τι μέσα στο στόμα σας προσφύγει
μέσα μας χιλιάδες χρόνια εκυκλόφερνε
σαν όνειρο
την πλήρωσή του που απαιτούσε.
Οικείο πολύ και ταιριαστό γι αυτό μας είναι.

Ό,τι μέσα στην ως τώρα πορεία της ζωής
έτυχε να μην έχει βεβηλωθεί
αυτό είναι που το σχήμα των δοντιών σας σμίλεψε.
Και τα δόντια με τα χείλη σας
γι αυτό μιαν αρμονία κάνουν
καθώς φεγγάρι κι άστρα,
έγκλημα και τιμωρία,
ανθός και έαρ.

Μα όπως μες στην κίνηση
όλη της Φύσης βρίσκεται η ουσία,
έτσι και το στόμα σας,
όταν ανοιγοκλείνει
τότε όλα απλόχερα τα μάγια του σκορπίζει.
Τότε,
όταν τα χείλη σας συσπώνται
για να κάνουν τη φωνή να ζήσει,
και τη γοητεία της τα δόντια σας της χαρίζουν,
κοσμήματα μοιάζουν
σε κασετίνα όχι πια κλεισμένα,
μα σε λαιμούς και σε χεράκια ταιριασμένα.
Αλήθεια ποιο ανοιγοκλείσιμο
πλέον μεθυστικό από του στόματός σας είναι;
Σχέση ποια πιότερο ευάρεστη
από το μισάνοιγμα των δυο μικρών τους κοχυλιών υπάρχει;
Σκίρτημα ποιο, ανεπαίσθητο
δύο ροδόφυλλων,
κάλλος περσότερο ανάδωσε ποτέ
από των δύο ροζ χειλιών σας το ανάσασμα;

Μια θάλασσα το στόμα σας αν ήταν
ποια μεγαλύτερη έκσταση
απ' το να πνίγεται κανείς εντός της;
Kαι ποιος
ποτάμι να γινότανε τότε θ' αρνιόταν;

Αν βάφατε τα χείλη σας
ποιος χρώμα δε θα γίνονταν ευθύς,
ανεξίτηλο;

Και τώρα που το στόμα σας δεν είναι παρά στόμα,
ποιος δεν θα ήθελε
το στόμα που ποθείτε
ολόκληρος να γίνει;