ΤΟ ΑΓΑΛΜΑ

Το άγαλμα στήθηκε με μια γιορτή    
πολύχρωμα στολισμένη,
σαν άλογο σε πριγκηπικά γενέθλια.
Μεγαλόπρεπη.
Του λαού τα στήθη άδειαζαν όλο τον αέρα τους
στην κραυγή: "Λένιν για πάντα". Και το "πάντα"
τρυπούσε τις λεπτές πλάκες της αμφιβολίας    
κι από την άλλη μεριά της θριαμβευτικό αναφαίνονταν.

Σαν άνεμος που έβγαινε από μια μυρωμένη γη
λιπόθυμες αύρες δωρίζοντας στο πέρασμα του,
έτσι ανάβλυζε από την ψυχή του ηγέτη
η αγάπη για τον άνθρωπο.

Στο μέρος εκείνο χτίσανε εκκλησία μετά, όταν,
ο λαός, χτυπημένος από την αρρώστια,
μες στο παραλήρημά του, τον ανδριάντα γκρέμισε.
Από τις εικόνες της ένα υγρό κόκκινο βγαίνει,
ρυάκι γίνεται, και μακριά πάει.
Η Δύση
με τα χρυσά γυαλιά της βλέποντας, "Πιέστε"
ουρλιάζει,
«Ρώσοι, του Χριστού μας το αίμα!"

Μα κείνο δεν είναι αίμα,
παρά το Κόκκινο της Επανάστασης,
που σ' όλα,
και χρώμα,
και πνοή ζωής δίνει.