ΠΑΕΙ  Ο ΚΑΙΡΟΣ

Πάει ο καιρός που πίστευες ότι θ'  αγαπηθείς.
Πως-δε μπορεί-αμίαντος κάπου σε περιμένει
Ο ωκεανός του Έρωτα-απέραντος, βαθύς
Με μέσα του για σένανε μια αγάπη φυλαγμένη.

Πάει ο καιρός που πίστευες πως κάπου καρτερεί
Για σένανε, αγναντεύοντας τους δρόμους μια νεράιδα.
Πάει ο καιρός που πίστευες πως θα ’ρχονταν καιροί
Που της ψυχής θα φείδονταν της θλίψης τα σκοτάδια.

Πάει ο καιρός. Έχλώμιασε της πίστης η θωριά
Κι η που την έτρεφε ζεστή επάγωσε η ελπίδα.
Πουλιά που λησμονήθηκαν στης ζήσης το βοριά
Φωλίτσες που τις σάρωσε του Χρόνου η καταιγίδα

Πάει  ο καιρός. Αλάργεψαν οι ώρες της χαράς
Και  τόσο γέμισε πολύ με αηδία η ψυχή  σου
Που όσο κι  αν  τώρα προσπαθείς, βλέπεις πως δεν χωράς
Από την πύλη  τη  στενή να έβγεις της αβύσσου.