ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΚΑΙ ΚΟΣΜΟΣ

Ώρες καθισμένες στον καθρέφτη τους μπροστά
σαν σίγουρες
τα χείλη με νωχελικές κινήσεις βάφουν,
στα ματόκλαδα
την ελαφρότητα της ύπαρξης τους όλη αποθέτουν,
και με άνθη μαραμένα,
ευωδιαστά,
θλίψη γεμάτα,
το μέτωπο προσεκτικά στεφανώνουν.

Και στην ώρα που κατάλληλη εκείνες κρίνουν-
όταν ό άντρας έχει αηδιάσει από την τεχνητή επάρκεια
που έτσι φκιασιδωμένη
άπρεπα για καιρό η γυναίκα
ως φρέαρ αρτεσιανό γύρω της εκχύνει -
κλείνουν την στρόφιγγα της ομορφιάς
και των δακρύων ανοίγουν.

Τότε ο κόσμος απ’ τα κλάματα ξυπνάει,
σηκώνεται,
ανακλαδίζεται και,
νυσταγμένος ακόμα,  
προχωρεί.