ΟΙ ΞΥΛΙΝΕΣ ΚΟΥΚΛΕΣ

Πόσες ζωές κάθε μέρα ζείτε,
και από πόσα νεκροκρέβατα έχετε,
σήμερα μόλις σηκωθεί;

 Μα τι ευθύνη να ζητήσει κανείς από ξένους,
άλλρυς ανθρώπους;  

Σε μια στιγμή «είμαι» λέτε, και την ίδια στιγμή «δεν είμαι».
Και κανείς ψέματα πως λέτε δεν θα πει,
αφού σας βλέπει να 'χετε τώραν ένα ενδιαφέρον στη φωνή,
και πάλι αμέσως ένα μαχαίρι να σφίγγετε στο χέρι.

Οι κούκλες,
κάθε μια στιγμή που κουβαλούν,
σ' όλη τους τη ζωή η ίδια είναι.
Λατρεμένες γι αυτό και αξιέραστες.
Και στη μικρή στείρα κοιλιά τους τον σπόρο φέρουν,
που την πλήρη,
την χωρίς μεταπτώσεις υπόσχεται ευτυχία.