Η ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ΠΑΙΔΙΚΗ ΜΟΥ ΗΛΙΚΙΑ

Ο φόβος μην πεθάνει η μητέρα.
Ο φόβος μην οι χίτες, οι ταγματασφαλίτες, οι δεξιοί, οι τραμπούκοι, φυλακίσουν η σκοτώσουν τον πατέρα.
Ο φόβος του θανάτου μου.
Ο φόβος των φαντασμάτων.
Το να μην μπορώ να παίξω όπως τα άλλα παιδιά, γιατί, τα παιδιά που βγαίνουν και παίζουν έξω από το σπίτι «είναι κακά παιδιά».
Ο φόβος να μη μαθευτεί ότι ο πατέρας μου είναι κουμουνιστής.
Ο φόβος μην ακουστεί από κανένα γείτονα το ραδιόφωνό μας όταν εγώ και ο πατέρας ακούγαμε, σκυφτοί πάνω από το ραδιόφωνο, Σόφια ή Τίρανα.
Ο φόβος  του Σωτήρη, ενός μεγαλύτερου παιδιού, που είχε χάσει χρονιές λόγω πολέμου, παιδιού αλάνικου, άγριου, νταή, ανυπάκουου, κάκιστου μαθητή, ταραξία, που χωρίς λόγο με είχε βάλει στο μάτι και ήτανε ο φόβος και ο τρόμος μου στις τάξεις του Δημοτικού, μαυρίζοντας όλη μου τη ζωή.
Το χάσιμο του εδάφους κάτω από τα πόδια μου, η διαρκής θλίψη, η απαισιοδοξία, η απομόνωση, η δυστυχία, ήταν το αποτέλεσμα όλων αυτών των καταστάσεων της παιδικής μου ηλικίας της ευτυχέστερης και της πιο αμέριμνης από τις ηλικίες του ανθρώπου.