Προτού ακόμα η γη να έχει υπάρξει
Προτού το Τίποτα όλα να γεννήσει
Ένα υπήρχεν μοναχά: η Τάξη,
Που είχε τον μικρό σπόρο ποτίσει
Του κάθε Τι΄ κι ήταν η Αμφιβολία
Άγνωστη-τότε που όλα ήταν Ένα.

 Κι ήξερε Κάθε Τι ποιάν έχει αιτία
Κι όλα ήξεραν γιατί 'τανε σπαρμένα.
Γι αυτό και ο Αμφίονας ακουμπώντας
Μονάχα τη γλυκόηχή του λύρα
Οι πέτρες έρχονταν κάτω κυλώντας
Και χτίζανε τα τείχη της στη Θήβα.

Θα τόκανες και συ τότε αν ζούσες.
Αρκεί δικές σου νάτανε οι Μούσες.