Καλλίτερη

Σα λείψει ο λύχνος τότε τον θυμούνται
Αυτοί που τώρα ζούνε στο σκοτάδι.
Με νόστο τη ζωή τη συλλογιούνται
Αγύριστα όσοι βρίσκονται στον Άδη

Το δέντρο σαν κοπεί κι ο ίσκιος πάψει
Του ήλιου να μετριάζει το λιοπύρι
Τότε η νοσταλγία θε ν’ ανάψει
Για το άμοιρο το δέντρο που ‘χει γείρει.

Και λέω κι εγώ, αφού όταν πεθάνουν
Τα βρίσκει ολα ο έπαινος κι ο αίνος,
Οι στίχοι μου εντύπωση θα κάνουν
Καλλίτερη σα θα ‘μαι πεθαμένος.