ΤΙ ΗΣΥΧΟ!

Το αυτοκίνητο! Τι ήσυχο!
Πώς όμορφα όμορφα κι αμίλητα
τις αναθυμιάσεις της βενζίνης
του αναπνέει!

Στο άχαρο πεζοδρόμιο
η γραμμή του καλαισθησία χαρίζει.
Το χρώμα του με τις χρυσές ανταύγειες
της διπλανής βιτρίνας
ωραία δένει.
 
Ακίνδυνο, φιλικό, ένα δαχτυλίδι
στης γειτονιάς το ανήσυχο το χέρι είναι.

Μα να! Ένας άνθρωπος
Την πόρτα του ανοίγει και μπαίνει.

Και το αυτοκίνητο μουγκρίζει,
και τρέχει, και ξεφυσά, και ιδρώνει.
Κι εχθρός και θάνατος γίνεται.