ΚΑΙ ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ…

Και θα πεθάνουμε.
Κι η μνήμη μας θα ζει.
Και θα γυρνάει πάνω από τη γη
Οπως η ανάσα του μωρού πάνω απ’ τό στήθος της μητέρας.

Και θα γυρνάει στα μέρη που αφήσαμε
Και θα γυρνάει στα μέρη που εκλάψαμε
Και θα γυρνάει στα μέρη που μισήσαμε-
Στ’ αγαπημένα μέρη.

Και θα γυρνάει στα τροφαντά της γης τα μέρη,
Τα στέρια και χειροπιαστά κι ακέρια
Και θα γυρνάει στης γης τις ομορφιές-
Στης γης τους τόπους
Με ανέλπιδα τα κοφτερά της δόντια πια  
και ξεραμένα αίματα στα νύχια.  

Σαν το ζητιάνο δίχως το δισάκι του
θα τριγυρνάει στα αισθητά τα μέρη.

Και κάποτε
Όταν με των καιρών το γύρισμα
Θ’ αφανιστεί κι η γη κατω απ’ το χνώτο της,
Γυρεύοντας το στόμα να ευφράνει-
Και σπαργώντας μέσα του-
Του παντοκράτορα Μεγάλου Εραστή,
Τότε σαν άδειο τραίνο μες σε μια νεκρούπολη
Η μνήμη μας θα μοιάζει.

Και ούτε η νεκρούπολη θα υπάρχει.