ΕΛΕΓΑ ΝΑ ΦΥΓΩ

Έλεγα να φύγω. Να γλιτώσω
άλλο ένα χειμώνα μαρτυρίου-
άπελπα να σε γυρεύω τόσο
ότου άσπλαχνου τα σπλάχνα αυτού κτιρίου.

Έλεγα να φύγω. Για να πάψει
το που τέλειο εγώ έχω κρίνει σώμα
να ζητάει κι άλλο να με κάψει
όλος ενώ φλέγομαι ακόμα.

Έλεγα να φύγω. Να μη βλέπω
το χαμόγελο το θείο...τα μάτια...
να μην έχω με λατρεία να σκέπω
μέχρι τα που αγγίζεις σκαλοπάτια.

Έλεγα να φύγω. Μα όπου πάω
πάντοτε μαζί μου θα σε παίρνω,
από σένα πάλι θα μεθάω
και τρεκλό ένα βήμα θ' αργοσέρνω.

Κι όπου πας θα έρχεται μαζί σου-
ισχυρή της ύπαρξης σου ρήτρα
που ροδίζει τη γλυκεία μορφή σου:
η ντροπή σου η ποθογεννήτρα.

Έλεγα. Μα όχι. Δε θα φύγω.
Θα 'μαι 'δω (μα θεοί! πόσο μακριά σου...)
σαν κερί να λιώνω λίγο λίγο
και να σβήσω μ’ ένα φύσημά σου.