ΓΑΒΡΙΕΛΛΑ
(Βιέννη, Χριστούγεννα 1984)
Δεν έπρεπε να ’χεις
Μεγάλα τα μάτια
Και μαύρα πολύ
Και να ’χεις τα χείλη
Μισάνοιχτα πάντα
ωσάν σε φιλί.

Δεν έπρεπε δέρμα
Κάταλευκο να χεις
Και ποδι χυτό
Και στήθος που αδίκως
Κοπιάζεις αν ψάχεις
Να βρείς σαν αυτό.  

Ούτε έπρεπε μέθη
Να είχε η φύση
Και δώρα πολλά
Στ’ ωραίο να είχε
Κορμί σου χαρίσει
Που φεγγοβολά.


Και άνισο αγώνα
Ν’ αρχίσεις μαζί μου
Δεν ήταν σωστό.
Τα κάλλη σου ζάλη
Μου φέρναν καλή μου
Και πώς ν’ αμυνθώ.


Θα έπρεπε να ’χεις
Μαλλιά σαν τα φίδια
Κι εσμός σκοτεινός
Θα έπρεπε να ’ναι
Τα χίλια στολίδια
Που σου ’διναν φως.

Φτωχά και χυδαία
Επάνω σου πρέπει
Να ήτανε όλα,
Τους γύρω σου σκλάβους
Καμιά να μην τέρπει
Ματιά φεγγοβόλα.


Θα έπρεπε όλα
Επάνω σου να ’ναι
Πολύ φτωχικά
Να διώχνουνε μόνο
Αντί να τραβάνε
Και να ’ν’ φιλικά.

Αλλα και αν είχες
Τα κάλλη τα πρώτα
Εκείνο το φως
Μπορούσε να λείπει
Που όλη σ’ εφώτα
Σαν φάρος λαμπρός.

Μα τοτε θα ήταν
Σαν να ’κανε τρέλα
Θεός παλαβός
Κι ας έλαμπες ολη
Μικρή μου κοπέλα
Και όλη ήσουν φως.

Και αφού δεν με θέλεις
Μου μένει μονάχα
Μακρια αφού σταθώ
Τα μαύρα σου μάτια
Αξιόπρεπα τάχα
Κρυφα να ποθώ.