Τα μακρινά

Σαν να πετώ σε ουρανού
καινούργιου τους αιθέρες
σαν πια να μην υπάρχουνε
οι νύχτες και οι μέρες.

Σαν να σταμάτησε η ροή
του χαροκλέφτη χρόνου
και σαν η αίσθηση η καυτή
να χάθηκε του πόνου.

Σαν των κρυφών των λογισμών
να στέρεψε η πηγή
κι οι μαχαιριές στα σώματα
δεν κάνουνε πληγή.

Σα σ’ άνθρωπων παράξενων
τη γη να ’χω βρεθεί
που πάνω της μιαν άφατη
γαλήνη έχει χυθεί.

Σαν να μη ζω πια στων στιγμών
τα δίχτυα που τρομάζουν
και πόσο-α πόσο μακρινά
τα χτεσινά μου μοιάζουν.