Αυτά τα μάτια

Ένα σημάδι στον λευκό λαιμό...
το δεξιό της μάτι μαυρισμένο...
Πρέπει να τονε διώξει τον αλήτη
πρέπει ν’ απαλλαγεί.
Μόνο τα μάτια του ας μην είχανε αυτό το χρώμα…

Πονάν ακόμα τα πλευρά της
κι ο τρυφερός γλουτός
σε κάθε βήμα της τηνε πονεί.
Τα χέρια του χτυπούνε όπου βρουν όταν θυμώνει
κι απ’  τις φωνές του σειέται η γειτονιά.

Τι λόγια πίστης και υποτακτικά
τι παρακάλια δεν του κάνει…
Κι ούτε φωνή δεν βγάζει όταν τη χτυπά.
Της το ’χει απαγορέψει.

Μα τίποτε αυτόνε δεν τον σταματά
λες η σιωπή της τον εξαγριώνει.

Ω! Και τι δρόμο θα ’χε τώρα πάρει
αν δεν την αγκαλιάζανε αυτά τα χέρια
με όσην τέχνη τη χτυπούν...

To μεσαίο δάχτυλο του δεξιού χεριού της
σπασμένο απ’  το μεγάλο μακελειό 
’δω και τρεις μήνες. 
Για τα καλά τότε είχε πάρει την απόφαση
του χωρισμού.
Και θα την κράταγε και τότε…
αυτά τα μάτια να μην ήταν μόνο
τα μελιά...